دلنوشته دلنوشته کالبد مادرم | اهورا تابش کاربر پاتوق رمان

[این آدِر هَند]

مادرم لبخندی بزن که لبخند را بسیار دوست دارم
بسیار به گریستنت گریسته‌ام!
با دیدگان آمیخته به اشک اتاق‌ها را دوباره به رنگ سفید می‌بینم.
و در آخر بوته‌های اطلسی گل می‌دهند.

 

[این آدِر هَند]

خانه را غروبی دلتنگ‌کننده به خود گرفته بود
مثل اکنون که تنگ است دل من
من به خود آمدم و دیدم که یک روز گذشته است
آه!
مادرم زود بر می‌گردد.

 

[این آدِر هَند]

و این مادرم بود
زنی در این زمین آلوده با رشته‌های آبی در چشمانش
مایوس و ناامید
با دستانی کارکشته
زمان گذشته است و مادرم نجات‌دهنده لحظاتم
در ژرف خاک پذیرنده، در گور خفته است.

 

[این آدِر هَند]

و در این غروب بارور شده از سکوت
در محفل عزای زنبق‌های ارزانی
در« اجتماع سوگوار تجربه‌های پریده رنگ.»
صبور و سرگردان گفتم:
- او دیگر زنده نیست! مادرم دیگر زنده نیست!
در کوچه نسیم پاییزی می‌آید.

 

[این آدِر هَند]

« چرا نگاه نکردم؟
انگار مادرم گریسته بود آن شب.»
مادرم را در آیینه می‌دیدم،
پاک و درخشان بود، مرا صدا کرد
تمام لحظات با او سعادت بود؛ دست‌هایش ویران شده بود... .
گیسوانش در باد شانه می‌خورد، مادرم گفت:
- دیگر تمام شد!
پیش از آن‌که بدانم اتفاق افتاده بود، باید تسلیتی برای خود می‌فرستادم.

 

[این آدِر هَند]

مادرم
اینک، تو آنجا در نهایت بی‌گناهی
صورتت حالت گرفته‌ای به خود دارد!
در میان گل‌های اطلسی
نور دمیده از خورشید به چهره‌ات می‌تابد... .
و《 این آخرین بهار توست بر روی خاک. 》

 

[این آدِر هَند]

پسرت هنوز کوچک است و
سر بر حلقه‌ی بازوانت می‌گذارد... .
به روی تو می‌خندم
چیزی به من می‌گویی
آوخ که واژگان دیگر گم‌ شده‌اند... .

 

[این آدِر هَند]

و اکنون باران به شیشه‌ی پنجره‌ی ما می‌خورد
قطره‌های اشکم هستند که از اینجا به سمت آسمان رفتند.
دلتنگ مادرم هستند
اتاقم بوی دلتنگی می‌دهد
و از دلتنگی گریه سر می‌دهم.

 

[این آدِر هَند]

در این خانه دیگر حرف‌های مادرم نیست
دیگر حرف‌های دلنشین و آرام‌بخش به گوشم نمی‌رسد؛
آسمان مادرم دیگر آبی نیست
از این جا می‌گریزم
از گم شدن‌ نمی‌ترسم!

و در آخر
به یاد روح مادر جوانم، آنکه آفتاب مهرش در آستانه قلبم، همچنان پابرجاست و هرگز غروب نخواهد کرد.

پایان.