خندههایش...
محال ممکن مثل اول شود!
حالا بار دیگر سیاه پوش؛ باید این مسیر را طی کند!
تسکین دردش؛ قاب عکسهاییست که از خودش جدایش نمیکند!
اما عشق...
انگیزه ایستادگیاش؛
که سزاوار تسلیم است!
با خاکستری بر قلب و روحش هنوز نفس میکشد...
هنوز لبخند میزند...