صف بررسی دلنوشته اِعصار پاییز اثر مانا

[گورباه سبز]

حرف‌های‌شان اذیتم می‌کند.
خنجری می‌شود،
بر درون قلبم خیز برمی‌دارد،
نابودم می‌کند.
حال که تو نیستی،
دگر کسی نیست دربرابر آن خنجر‌ها از روح و جسمم محافظت کند.
***

 

[گورباه سبز]

پاییزم را با تو قسمت کرده‌ام،
تو را در ذهنم تجسم می‌کنم؛
روز‌های پاییزی‌ام را با تو می‌گذرانم و در خیالم برگ‌ها را جمع می‌کنم و همچون برف بر روی سرت می‌ریزم.
***

 

[گورباه سبز]

مردم می‌گویند دیوانه‌ام،
آری من دیوانه‌ام،
دیوانه‌ی تو،
چه می‌توانند بکنند؟
آن‌ها چه‌طور می‌توانند به یک دیوانه‌ی عاشق کمک کنند.
***

 

[گورباه سبز]

صدایت از لا‌به‌لای برگ‌‌ها به گوشم می‌رسد!
با ذوق از روی نیمکت بلند می‌شوم و به سمت آن آواز زیبایت پرواز می‌کنم،
چیزی را نمی‌بینم،
تو کجا هستی؟
صدایت این‌جا بود، رو‌به‌رویم.
نکند نامرئی شده‌ای؟
از من خجالت می‌کشی جانانم، بیا بیرون؛
بیا و من را این‌جا، در میان انبوهی از برگ‌های پاییزی تنها نگذار.
***

پایان.